Plannen voor 2016

Ja ze zijn gekomen…wie..? De woorden. 

Wat kan ik denken zeg, want het nut is voor mij van grote waarde in een verhaal. terwijl ik weet dat ik jullie het nut niet kan verschaffen. Dat doe je zelf wel of niet...

Tijdens de schrijfcursus van dit jaar heb ik leren schrijven vanuit het hart. Gewoon gaan met die banaan en niet strepen en vooral niet denken. Het bracht me mooie verhalen. Ik zal ze in 2016 publiceren, als het me lukt het nut uit te schakelen.

Na een periode van rust (kerstvakantie) komt de motor weer op gang. Zo was ik gisteren een rondje aan het hardlopen, na een kilometer of 4, berg op wind tegen, was het motortje leeg. Het voelt dan als knokken, doorgaan met de rem erop. Dus even 200 meter wandelen en daarna opnieuw beginnen. Heel even rust nemen met een groot resultaat. We hebben de geplande 6 km vol kunnen maken.

Zo maak ik nu de balans eens op voor het komende jaar. Ik ben uitgerust dus kan er weer tegen. Want vanavond ligt het fijne en succesvolle jaar 2015 achter me.

Zo was voor de vakantie de batterij ook aardig leeg bij meerdere kinderen op onze school. Tenminste ik hoop dat het daar aan lag want anders moeten we onze borst nat maken in januari. Het tolerantieniveau was ver gezakt en het op zoek gaan naar de confrontatie zeer aanwezig. Jongens blijven me verbazen, zeker in de hogere groepen. Ik probeer ze te begrijpen. Het vergelijken met de ander en je de minderwaardige voelen kan ik volgen, dit hebben meisjes ook maar je dan als een kemphaan gaan gedragen en onder de neus van de leerkracht toch de confrontatie aan willen gaan, pfff.  Dan stijgen mijn bloeddruk en hartslag net als die van hen. Dit vertel ik ze ook, zodat ze mij niet als tegenstander maar als bemiddelaar gaan zien. Echter nu ik het zo typ en ik aan het 'omdenken' sla, kan ik het ook positief benaderen. Ze komen voor zichzelf op. Het groepselement maakt het wel lastig. Samen zijn ze sterk. Hoe verder na de vakantie? Pauzetijden veranderen, gesprekken voeren, regels en consequenties bespreken.....Als er iemand is die tips heeft, ik hoor ze graag.

Het jaar 2016 is tot aan de zomer, op professioneel vlak, al tamelijk ingevuld: er staat 2 keer een cursus voor de Zorgboog ingepland, een maal vervolg en daarna een nieuwe basis van “Waarde(n)vol communiceren met je kind.” Je kunt je nog inschrijven via www.zorgboog.nl Ook mag ik bij een kinderdagverblijf een info avond verzorgen aan ouders over Positief Opvoeden. Weer 2 keer een lotgenotengroep draaien (2x7 bijeenkomsten) voor kinderen van gescheiden ouders bij Prodas. Het eerste nieuwe individuele traject met een kind start in januari, verder blijf ik nog werken in groep 6 en verhuis met hen naar de nieuwbouw; Deken van Hout wordt Het Talent. De 1^e school op basis van het Human Dynamics concept, mijn droomschool! Verder rond ik de opleiding tot School Video Interactie Begeleider af, hiervoor mag ik nog 2 trajecten van 5 opnames met 2 collega’s doorlopen. Voor Prodas wil ik heel graag een cursusaanbod voor in de Academie gaan schrijven. “Leren Luisteren” zou de titel wel eens kunnen worden. Wat stellen jullie je daarbij voor? Ik ben benieuwd!

Op persoonlijk vlak ben ik graag gezellig samen met mijn man en ben ik een lieve, zorgzame moeder voor mijn kinderen. Ook als zus en tante wil ik heel graag fijne momenten beleven met mijn familie. Op donderdag ga ik voortaan wandelen met mijn moeder, zodat ze nog lang en gezond bij ons zal zijn. Ook met de vriendinnen zullen we heel wat gezellige momenten beleven. Verder in de meivakantie lekker even weg en natuurlijk tijd voor mezelf; lezen, hardlopen en wie weet nog wel meer Spraakwaters schrijven. Als ik kan stoppen met denken en gewoon ga doen.

Pas als je het hebt gedaan, kun je terug kijken en plannen maken voor een vervolg.

Wil je een reactie plaatsen, voel je vrij. Je helpt mij!!!

Horen, lachen, liefhebben, zien….Geniet van 2016!!!!

Liefs Suzan

www.sterkgesprek.nl

Ontdek!

Een nieuwe Spraakwater.

In september heb ik een schrijfcursus gevolgd: Schrijven vanuit het hart bij Hetty Aarts, een aanrader.

Het volgende verhaal is geschreven tijdens de cursus aan de hand van de vraag:

Welk mooi moment of fase in je leven zou je nog een keer over willen doen?

Mijn studententijd. Na de HAVO ben ik braaf gaan studeren aan de PABO in Helmond waar ik woonde. Wat gezoend hier en daar…op stap…en toen ik 19 was en om mij heen iedereen verkering kreeg, ging ik ook snel op zoek. En met succes. Tuurlijk was dat geweldig maar als ik mijn zoon en dochter iets mag meegeven is dat het volgende: ontdek! Sla je vleugels uit (en dan bedoel ik niet tienertoer). Ga op kamers. Kies een studie in een andere stad. Ga stage lopen in het buitenland. Ik zie het voor me; mijn dochter in Spanje met vriendin op een zonnig terras serveren van koele drankjes. Mijn zoon gaat backpacken, samen of misschien alleen. De wereld ontdekken.

Graag had ik dit gedaan. Een paar jaar geleden was ik in New York. Hier had ik wel stage willen lopen. Een deel van het geheel zijn, opgaan in de mensheid. Een andere levensstijl proeven. Uiteindelijk ben ik met Gertjan in Huissen gaan wonen, ik was toen 23. Weg onder de vleugels van papa en mama. Helemaal zelfstandig worden. Een goede keus waar ik met veel genot op terug kijk. Op de fiets naar Arnhem in mijn eentje, een brood halen bij mijn favoriete bakkertje, slenterend door de stad en opgaan in de mensheid.

Tot gauw, Suzan.

De grens

De grens van je eigen kunnen fysiek bereiken en mentaal toe moeten geven. Vaak gehoord je neemt te veel hooi op je vork, zolang je lichaam niet uitvalt ga je door. In mijn leven is me dit tot voor kort nog niet overkomen. Mindfull heet dat tegenwoordig, steeds weer in staat de situatie te accepteren en kansen te zien in een positief vervolg. Tot de nacht van de vluchteling. De grens over, hoe je het ook bekijkt. Respect voor iedereen die hiervoor staat en doorgaat. Ik heb het onlangs mogen ervaren in een wandeltocht voor dit goede doel. Ik heb hem gevoeld, de grens. Ik ben er tegenaan gelopen en het deed lichamelijk en geestelijk pijn.

Ik neem je mee op mijn tocht.
We starten op de Erasmusbrug in Rotterdam het is 00.00 uur. Vandaag gaan we 40 km lopen van Rotterdam naar Den Haag door de nacht, tot de ochtend. Op weg naar een lekker ontbijt. Gezellig ook; rugzakje vol met lekkers en veel gespreksstof. Want daar zal het Sandra en mij niet aan ontbreken. Het eerste stuk lopen we nog voor voeten en halen we heel wat lopers in. De eerste stop is op 13 km, ik eet wat broodjes en drink thee met suiker. Als we verder lopen is het rustiger. De omgeving is mooi, we lopen over bruggetjes, over fietspaden en langs vaarten. Er is hier veel water en waterleven, mooi om te zien en te horen. Vechtende futen, kwakende kikkers, verliefde zwanen, blaffende honden en vele vogels. We komen door kleine dorpjes en door woonwijken. Tot 33 km gaat het best goed, het begint weer licht te worden, we krijgen een appel van de organisatie. Het einde is in zicht. Mijn benen beginnen pijn te doen, ze zeuren, worden stijf en ik begin me te verbijten. Letterlijk er verschijnt een grimas op mijn gezicht. Sandra gaat makkelijker, heeft geen pijn maar is er ook wel klaar mee. De waterpartijen en dierengeluiden verliezen hun glans. De borden die aangeven hoeveel km nog te gaan volgen elkaar te langzaam op. Mijn hoofd zegt 'Suzan loop door', mijn lichaam zegt 'neem rust'. Sandra praat me erdoorheen. Gezellige gespreksstof kun je het niet meer noemen, het is meer coaching, peptalk! Eigenlijk kan ik er alleen maar boos om worden, wie heeft dit bedacht, is dit leuk? Ik steun, ik kreun, ik vloek en realiseer me; dit is mijn grens. Ik ga over mijn grens. Ik voel hem. Ik heb er een. Tot hier en niet verder, STOP! Toch lopen we door en na het zoveelste hoekje is er dan eindelijk de finish. Knap gedaan, jullie zijn bij de eerste 25, het is pas 7.15 uur....Ik huil en lach tegelijk. Medaille, knuffels, complimenten. Ik vervloek het even allemaal. Ik strompel naar het ontbijt en realiseer me langzaam dat ik een top prestatie heb geleverd!

De trots komt later, het voelt krachtig om toe te geven dat iets zwaar kan zijn, onmenselijk zwaar. Dat de grens er mag zijn. Op welk moment in je leven dan ook. Ik blij met deze pijnlijke les. De nacht van de vluchteling heeft me inzicht gegeven, een nieuwe ervaring gebracht. Volgend jaar loop ik hem weer, na er eerst een grondige analyse op los te laten. Want ik verleg mijn grenzen namelijk, verantwoord, graag!

Liefs Suzan van Lieshout

Het leven van een kindercoach dag 5

Op de laatste dag van de week van de kindercoaching word ik gebeld door een potentiële nieuwe klant. Hij vraagt me of ik drie kinderen kan coachen na een echtscheiding en bemiddelaar kan worden in de gesprekken tussen de papa en de mama. Ik laat het even op me inwerken. In de maanden februari, maart en april heb ik geen individuele coaching gedaan in verband met de grotere klussen. Nu de grotere klussen aflopen, komt dit telefoontje als geroepen. Een interessante en pittige uitdaging!
Een van die grotere klussen is de lotgenotengroep, voor kinderen van gescheiden ouders, op vrijdagmiddag. Deze middag komen 10 kinderen uit groep 6, 7 en 8 voor de zesde keer bij elkaar. We werken vandaag aan het schild om ons te bewapenen voor de toekomst. Heel veel hoop en geloof in een positieve toekomst wordt gedeeld. Mooi!
De rest van de dag ben ik druk in groep 3 met bv. het maken van het moederdag cadeau. En we doen als verrassing een fijne yoga oefening. Ik nodig de kinderen uit in kleermakerszit op tafel te gaan zitten, schoenen uit. De yoga muziek klinkt zacht op de achtergrond. De lampen gaan uit en de luifel naar beneden. De ogen dicht en zo volgen ze de oefeningen die ik rustig uitleg.
Aan het eind van de middag zit de 'werk'week erop voor mij. Ik ren nog een rondje hard als ik thuis ben en ga lekker even in bad. Het eten staat 's avonds voor me klaar en de boodschappen zijn gedaan.
Nu tijdens het typen van dit laatste stukje hoop ik dat ik jullie veel leesplezier heb geschonken. Ik heb in de afgelopen week al wat complimentjes ontvangen. Morgen kinderfeest van mijn dochter, misschien geeft me dit alweer stof tot het schrijven van een volgende Spraakwater, want zo zullen mijn blog's voortaan heten.
Bedankt voor het lezen en tot gauw!

Het leven van een kindercoach dag 4

Vandaag aan het werk geweest in groep 3, de hele dag van 8 tot 18 uur. 

We rekenen met de methode Rekenwonders. Het zijn echt 'wonders' die gebeuren. Zo lossen de kinderen, met behulp van concrete materialen en samenwerking, de volgende sommen op 25:5=5 en 5 groepjes x 5=25. Of verdeel 18 blokjes over 3 bakjes, hoeveel blokjes in elk bakje? Het gaat vooral om het proces naar het antwoord toe. Wat een inzicht krijgen ze zo.

Bij lezen hebben we het over kleefletters; je hoort harik maar je schrijft hark. Ik laat het goede woordbeeld zien. Verder ben ik nog getuige van een leuk gesprekje tijdens het naar de gym lopen. 

I: "Ik zou niet elke dag jarig willen zijn, want dat is niet fijn voor mijn konijn die vindt dat veel te druk". C: "Ik zou wel elke dag jarig willen zijn, maar dan ben ik straks wel ouder dan mijn moeder". 

Je zult misschien denken tot 18 uur? Werken met de kinderen is één ding, plannen maken en de informatie verwerken moet toch echt gebeuren als ze er niet zijn. 

Thuis ben ik blij mijn moeder te zien, zij heeft op de kinderen gepast en eet altijd mee op donderdag. Als ik even later mijn mail lees zitten er twee positieve berichten tussen. Een van de berichten is van www.ditisonzewijk.nl, waarop nieuws en informatie uit alle wijken van Helmond staat. Zij gaan een nieuwsbrief opstellen. Hierin wordt een artikel geschreven over de invloed van een echtscheiding op een kind. Ik mag als een van de adverteerders in gesprek met de organisatie. Ik ben heel benieuwd wat dat gaat brengen. Het andere bericht gaat over de vervolg-cursus waarde(n)vol communiceren met je kind, de data zijn vastgelegd. Op 8 september mag ik weer van start.

Deze avond zit ik met 3 inspirerende kindercoaches aan tafel in onze gezellige keuken. De een is gespecialiseerd in beelddenken, de ander in hooggevoeligheid en de derde geeft aandacht aan een gezonde leefstijl. Hoe kunnen we onze krachten bundelen? We noemen ons 'Passie voor kids' en aan het begin van het nieuwe schooljaar gaan we een bijeenkomst organiseren voor geïnteresseerde ouders en collega's. 

Nu lekker naar mijn bedje, welterusten! 

Het leven van een kindercoach dag 3

Deze ochtend op de fiets van Helmond naar Asten. Op school staat een clinic rope-skipping op het programma. Groep 3 mag beginnen, je kunt nog veel meer doen met een touwtje dan alleen springen. Samen met de kinderen doe ik de oefeningen op muziek. Binnenkort maar eens wat springtouwen aanschaffen voor in de pauze.
Als juf en kindercoach ben ik me bewust van de emotionele en sociale ontwikkeling bij jonge kinderen. Hier besteed ik dagelijks aandacht aan. Zo zijn we actief bezig met het zelf antwoord vinden op een vraag zonder de juf erbij in te schakelen. Door dit na een korte periode van zelfstandig werken te evalueren breng je andere kinderen op ideeën en word je zelfstandiger. De kinderen gaan actief op zoek naar oplossingen! Ook de ik-boodschap is een belangrijke interventie. Het is niet: 'Juf hij deed...."maar je zegt rechtstreeks tegen het kind wat je wilt zeggen. De reactie van de ander wordt regelmatig besproken, heeft de ander je gehoord en begrepen?
Wanneer de kinderen naar huis zijn verdiep ik me in een stuk fruit. Mijn 'do something different' opdracht voor vandaag zegt dit namelijk. Hierna een oudergesprek en een gesprek met een collega over haar wensen voor volgend schooljaar. Verder kijk ik nog wat na, ruim op en bereid de dag van morgen voor.
Ook werk ik een mail uit die naar de collega's gaat over oprecht contact leggen met kinderen, welke vragen stel je wel en welke niet. Op weg naar een nieuwe schoolvisie blijven we onze pedagogische en didactische inzichten ontwikkelen voor een fijne en leerzame schooltijd voor de kinderen van het Talent.
Eenmaal thuis, lekker even de zon in en genieten van de post. Er worden 200 pennen, 200 notitieblokken en 200 memoblokjes afgeleverd met het logo van Sterk! in gesprek met kinderen erop.
's Avonds ga ik nog naar een teamvergadering om over de nieuwe CAO voor het onderwijs te praten. Het zal zo zijn dat iemand met een fulltime baan 8 vakantiedagen minder krijgt en elke dag 8 uur gaat werken. De vrije woensdag- en vrijdagmiddag zijn passé en we werken als de kinderen vrij zijn met als doel de werkdruk te verlagen. Ik denk dat je de werkdruk alleen maar kunt verlagen als je je werk met liefde en plezier doet. Gelukkig heb ik dit als mama*, juf en kindercoach!

* vandaag in groep 3: zet een kruisje bij een beroep. "Is mama een beroep?"

Het leven van een kindercoach dag 2

"Mama kom je ontbijten, ik heb de tafel gedekt?" Loes maakt me wakker en samen lopen we naar beneden. Je boterham smaakt toch iets lekkerder als er met liefde aan is gewerkt. Na het ontbijt gaan we richting de speltherapie van mijn dochter. Als kindercoach kun je veel, maar de boze buien moet je toch, als moeder, over je heen laten komen. Hierna door naar mijn school voor de schoolfoto met mijn lieve collega's en schatten van kinderen. Vervolgens een bijeenkomst op de school van mijn kinderen en de middagpauze is daar. Loes vertelt dat ze haar familie als dier moest tekenen. Ze tekende papa als giraf omdat hij lang is, mama als een zebra, ze houdt van strepen?? Loes zelf als hond en Lex als een luie olifant met een telefoon in zijn hand/slurf.
In de middag ga ik naar de 6e bijeenkomst van de lotgenotengroep voor kinderen van gescheiden ouders. 10 kinderen uit de middenbouw vertellen elkaar over vroeger, nu en hun dromen voor de toekomst. Dit verwerken ze vandaag op een schild. Dit schild zal hen bescherming bieden wanneer nodig. Van dit werk en de zon krijg ik veel positieve energie en met de radio hard aan rijd ik naar huis. De kinderen spelen, ik geniet tussen de bedrijven door van de zon en werk nog wat.
Tijdens het avondeten, wat ik met een beetje liefde en weinig geduld kook, moet ik denken aan de opmerking die mijn kinderen wel eens maken. Het overkomt me namelijk nogal eens dat het in plaats van overheerlijk, 'over de viezigheid' is. Vandaag eten we smakelijk!
Na het eten werk ik het volgende project uit. Mijn vriendin en ik gaan meelopen met de nacht van de vluchteling. 40 km van Rotterdam naar Den Haag in de nacht van 14 op 15 mei. Hiervoor zoeken we sponsoren, het affiche is gemaakt en kan worden verspreid. Jullie zien het vast ergens voorbij komen binnenkort.
Rest mij nog verhaaltjes voorlezen, de was in de machines doen en lekker op de bank ploffen met wat schriften, waarin de eerste verhalen staan uit groep 3. Morgen op de fiets naar Asten.

Het leven van een kindercoach dag 1

Maandag 13 april 2015

De kinderen gaan naar school en ik fiets naar mijn eerste overleg van vandaag. Bij de Zorgboog ga ik de inhoud bespreken van de volgende cursus die ik ga geven. Na het geven van een succesvolle basiscursus 'waarde(n)vol communiceren met je kind', hebben 8 van de 10 deelnemers aangegeven interesse te hebben in de vervolg cursus. Dus werk aan de winkel. Eenmaal thuis zet ik eerst even een kop koffie en blader door de krant. Hierna beantwoord ik de mail en zet vast een grove planning op voor de cursus.
Tussen de middag lunch ik samen met vier kinderen. Een van hen vertelt: 'De juf deed gemeen! Voor het moederdagcadeau moesten we een stok meenemen. Vier kinderen hadden een stok meegenomen en de rest niet en toen zei de juf: 'de kinderen met stok vinden hun moeder wel belangrijk en de kinderen zonder stok blijkbaar niet'. Nou en dat vind ik gemeen, want ik vind mijn moeder wel belangrijk alleen ik was de stok vergeten.' Na het eten gaan we op zoek naar een stok en ik hang er mijn kaartje aan ;)
In de middag bereid ik me voor op een intake gesprek wat ik later zal voeren met 2 leerkrachten over hun moeilijke groep. Intussen poetst 'de poets' ons huis. Scheelt mij een hoop stress en chagrijn.
Na school gaan de kinderen naar de sportclub. De jongste heeft niet veel zin, maar mama moet weg dus er is geen keus. Na wat tranen en troost breng ik haar met de auto weg. Waarna ik op weg ga naar het intake gesprek.
De avond vult zich voor de kinderen met buiten spelen, tv kijken en naar bed gaan en ik kook, werk mijn administratie van het eerste kwartaal bij, breng de kinderen naar bed en typ tot slot de laatste letter van vandaag. Tot morgen!

Spraakwater '....en we fietsen vrolijk verder'.

“….en hij gaat vliegen”. Mijn zoon zweeft door de lucht, armen en benen hangen slap naar beneden en het kwijl druipt uit zijn mond. Met een big smile laat hij me mijn armspieren trainen.

“…daar gaat ze”. Mijn dochter zweeft door de lucht. Armen en benen gestrekt, onpeilbare blik naar beneden. Was dat nu een lachje? Doorgaan of stoppen?

Al sinds de geboorte ‘vliegen’ zij anders door het leven.

Hij is gezakt voor zijn fietsexamen. Dat kan dus. Hij fietste de verkeerde route. Dat is best makkelijk als je dromend op de fiets zit en de fietser voor je niet in de gaten houdt. Het is op zich knap dat hij bij het eindpunt is aangekomen, zonder een paal of voetganger te hebben geraakt. Denk je nu dat hij er iets aan kon doen. Welnee joh, hij weet niet wat hij fout heeft gedaan, behalve dan de route. Kleinigheidje…Gelukkig hangt er geen fietsverbod aan vast. We fietsen vrolijk verder!

Op weg naar de stad met mijn dochter. We moeten een drukke weg oversteken. Terwijl ze terug op de fiets wil stappen voelt ze dat haar trappers verkeerd staan. Ze kan niet goed weg komen. De fiets heeft het zwaar te verduren, wordt op de grond gesmeten en moet worden verkocht. Het is een rotfiets. 10 minuten later, met een rotfiets die we zeker gaan verkopen zijn we verder gefietst. Had ze zichzelf bijna een fietsverbod opgelegd. Gelukkig fietsen we ‘vrolijk’ verder!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Spraakwater wordt geschreven door Suzan van Lieshout-Ubbink, 41 jaar, moeder van een zoon en een dochter, juf in groep 3, kindercoach bij Sterk! In gesprek met kinderen. In Spraakwater gebruikt zij voorbeelden uit de dagelijkse praktijk om jullie, lezers, te inspireren. Zodat jullie met plezier de ontwikkeling van kinderen volgen en genieten van de verschillen. Want het verschil maakt het kind uniek!