Mijn mama gaat als eerste dood?!

In gesprek gaan met kinderen het is mijn lust en mijn leven. Wat kan ik hier van genieten.

Zomaar een gesprek tussendoor aan onze eigen keukentafel. Tussen 2 haakjes; Mees is 4 jaar.

Klein maar fijn!

Mees: Ik weet wie er als eerste dood gaat?

Ik: Van wie?

Mees: Van papa, mama, Noah of ik

Ik: Wie dan?

Mees: Mama

Ik: Oh en hoe kan dat dan?

Mees: Die eet het gezondst

De andere kinderen die aan dezelfde tafel zitten (en allemaal ouder zijn), kijken een beetje verbaasd. Als je gezond leeft, leef je toch juist langer? Voor Mees is er een andere verklaring die vast heel logisch is. Dus ik ga op onderzoek uit en vraag de anderen even mee te luisteren.

Ik: Wat bedoel je met 'als eerste'?

Mees: Dat je de beste bent

Ik: Dus mama is de beste met gezond eten?

Mees: Ja dus zij wint

Ik: En gaat ze dan als beloning het eerste dood?

Mees: Eh, ja

Mees kijkt inmiddels een beetje vertwijfeld uit zijn ogen, het voelt toch wel een beetje vreemd. De andere kinderen moeten er om lachen en herhalen de conclusie nog eens waardoor het magische gespreksmoment verdwijnt en we terug keren naar de realiteit.

Wat is het toch belangrijk om mee te gaan in de gedachten van het kind en al je vooroordelen te laten voor wat ze zijn. Voel de onbevangenheid van het kind, ga op onderzoek uit, ben nieuwsgierig. Laten we ervan genieten en echt naar kinderen luisteren!

De honderd talen van een kind

Het kind bestaat uit honderd
Het kind heeft
honderd talen
honderd handen
honderd gedachten
honderd manieren van denken,
van spelen, van spreken.
Honderd, altijd weer honderd
manieren van luisteren
verwonderen en liefhebben
honderd vreugden
om te zingen en te begrijpen
honderd werelden
om te ontdekken
honderd werelden
om uit te vinden
honderd werelden
om te dromen.
Het kind heeft
honderd talen
(en honderd honderd honderd meer)
Maar ze pakken er negenennegentig af.
De school en de samenleving
scheiden het hoofd van het lichaam.
Zij zeggen tegen het kind:
dat hij zonder handen moet denken
zonder hoofd moet handelen
moet luisteren en niet praten
moet begrijpen zonder vreugde
Ze zeggen tegen het kind:
ontdek de wereld die er al is
en van de honderd
pakken ze er negenennegentig af.
Ze zeggen tegen het kind
dat werk en spel
realiteit en fantasie
wetenschap en verbeelding
hemel en aarde
verstand en droom
dingen zijn
die niet bij elkaar horen.
En dus vertellen ze het kind
dat de honderd er niet is.
Het kind zegt:
Zeker: de honderd is er wél.

Loris Malaguzzi, pedagoog van Reggio Emilia

Tot de volgende keer,

Groetjes Suzan van Lieshout

Er was eens.....

Er was eens een cadeau voor mijn 40 e verjaardag. De nieuwe leeftijd was de uitgelezen kans om dit cadeau aan mij te schenken. Mijn vriendin had enthousiaste medeschenkers gevonden en met 11 dames gingen we op pad. Zo veel dames zo veel manieren om een cadeau te beleven. Mijn manier is die van de sceptische doch genietende belever.  

We belandden in een stijlvolle ambiance, de champagne flessen en wijnkelder lachte ons tegemoet. Elf tissues, elf wattenschijfjes, elf wattenstokjes, elf spiegeltjes en elf bekertjes water. Het sprookje kon beginnen. De gastvrouw nam haar vak serieus en vertelde er met passie over, dit duurde mij veel te lang, ik was er aan toe. Eenmaal op de stoel werden we behangen met ………………… lappen, allerlei gekleurde lappen. De ene lap kleurde goed bij je gezicht en de ander wat minder. Voor een sceptisch  persoon is het lastig om dit minimale verschil in gelaatskleur te zien. Op basis van de reacties van anderen mocht het toch lukken om de beste lap eruit te kiezen. Een aantal personen verder moest ik bekennen dat er inderdaad verschil te zien was in het gelaat van de ander. En zo kwamen wij allen aan onze nieuwe "seizoenstitel".

We zijn nu: lente-, zomer-, herfst- of winter- types en als je het echt niet weet, plakken we gewoon het woord contrasterend ervoor en voilà je zult stralen als nooit te voren. Een beetje make-up advies erbij en de prinsesjes kunnen de straat weer op. Voor deze sceptische doch genietende belever, is er een nieuwe wereld open gegaan en nieuwe dingen hebben tijd nodig om te landen. Het kijken naar hoe anderen dit beleven is voor mij een wijze les. Elf dames bezig met hetzelfde doel, ik heb ervan genoten!

De volgende actie is de kledingkast in want ik wil de nieuwe titel wel in ere houden zodat de leeftijd minder opvalt en de schoonheid des te meer.

Met de lentegroetjes van Suzan

"Ik hoef geen geluk, het leven is toch al fijn"

Mooi gezegd voor een meisje wat vroeger een paar keer per dag flink te keer kon gaan. Gelukkig: kon gaan. Als peuter lag ze regelmatig op de mat te schreeuwen. Eens moest de buitendeur op slot om haar te weerhouden als vier jarige alleen naar de kermis te gaan! Haar broer heeft heel wat klappen kunnen incasseren en mijn oren veel gegil. Wat te doen vroeg ik mij af, elke keer weer….

Mijn intuïtie vertelde mij rustig te blijven, samen gillen zou geen zin hebben. Beetje mee bewegen, onderzoeken wat maakt haar nu zo boos? Tot de bui weer over was. In de ochtend, rond zes uur, kon het al beginnen. Ze zat onder de keukentafel verstopt, onzichtbaar. Het moment van ‘mogen zien’ was een moeilijk moment. Moeilijk omdat het moment elke dag ergens anders lag met een andere ontvlamming. Het kon goed gaan maar ook ontzettend fout……“jij mag mij nog niet zien”.

Nu ze zeven is gaat het beter, verstoppen hoeft niet meer en gillend naar de kermis rennen is er ook niet meer bij. De verklaring ligt in het feit dat kinderen op een bepaalde leeftijd oog krijgen voor de ander. Eerst was er alleen maar en heel groot IK. Ikke ikke ikke. Die ander is er wel maar daar hoef ik geen rekening mee te houden. Dan komt het besef dat de ander er is en ook een wil en een gevoel heeft. Tot slot komt er een moment dat ze kunnen voorzien wat een gebeurtenis met de ander kan doen en kunnen ze hier bewust mee om leren gaan.

Onze dame is inmiddels gelukkig al ver gevorderd en dat bevalt ons zeer.

Nu gebeurt het natuurlijk nog wel eens dat ze zomaar boos wordt en schreeuwt omdat bv. de veters van haar nieuwe schoenen niet doen wat zij wil. Op zich herkenbaar want ik grom op de stofzuiger als deze niet doet wat ik wil, grrrr…

Maar als we dan ’s avonds samen vredelievend aan tafel zitten en het eten raakt langzaam op dan kan ze zomaar uit het niets zeggen: “ik hoef geen geluk het leven is toch al fijn”.

Liefs, namens Loes ;)

Geboren! 1 januari 2013

Groter worden gaat vanzelf, persoonlijk groeien is een keuze.

Makkelijker gezegd dan gedaan zul je denken. Helemaal waar! 

Als je ‘het heft in eigen hand nemen’ ziet als een optie, dan wordt het een missie.  

Na heel wat jaren als juf was het tijd voor actie, de 35 zijn we voorbij, de mid-life crisis slaat ook bij de vrouw toe, dus ik ga nog eens iets echt voor mezelf doen voordat het te laat is.

Ik zocht het wel in het verlengde van mijn passie…iets met kinderen.

Kindercoach dat zou het worden. De jaren in de klas gaven me een kijkje in de sociale wereld van het kind. En wat was die ingewikkeld. Hoe belangrijk is een goede emotionele begeleiding als je bloot gesteld wordt aan zoveel individuen, zoveel gedachten, zoveel woorden in een lichaam waar je onzeker over bent en met hersens waarvan je het vermogen nog niet kent.

Een hersenvliesontsteking en de dood van mijn vader erbij opgeteld maakte het sommetje compleet ik ga persoonlijk groeien! Stilstand is achteruitgang.

En hier ben ik dan: Suzan van Lieshout. Kindercoach bij Sterk! in gesprek met kinderen.

Mijn missie: Kinderen, ouders en leerkrachten aanmoedigen te praten over hun gevoelens en behoeften. Zodat ze persoonlijk groeien en bewust keuzes durven maken. Mensen leren geweldloos te communiceren door bewust te worden van onze en andermans gevoelens en behoeften.  

Een pittige missie! Die voor iedereen de moeite waard is. Je zorgt toch goed voor jezelf? Je kunt het zien als een secundaire levensbehoefte als kleding, sport, kapper, uit eten, een goed boek, ………….  

Of is het misschien wel een primaire levensbehoefte? Eten, slapen en je gelukkig voelen!

Ik zie je graag de volgende keer,

Groet Suzan van Lieshout