De grens van je eigen kunnen fysiek bereiken en mentaal toe moeten geven. Vaak gehoord je neemt te veel hooi op je vork, zolang je lichaam niet uitvalt ga je door. In mijn leven is me dit tot voor kort nog niet overkomen. Mindfull heet dat tegenwoordig, steeds weer in staat de situatie te accepteren en kansen te zien in een positief vervolg. Tot de nacht van de vluchteling. De grens over, hoe je het ook bekijkt. Respect voor iedereen die hiervoor staat en doorgaat. Ik heb het onlangs mogen ervaren in een wandeltocht voor dit goede doel. Ik heb hem gevoeld, de grens. Ik ben er tegenaan gelopen en het deed lichamelijk en geestelijk pijn.
Ik neem je mee op mijn tocht.
We starten op de Erasmusbrug in Rotterdam het is 00.00 uur. Vandaag gaan we 40 km lopen van Rotterdam naar Den Haag door de nacht, tot de ochtend. Op weg naar een lekker ontbijt. Gezellig ook; rugzakje vol met lekkers en veel gespreksstof. Want daar zal het Sandra en mij niet aan ontbreken. Het eerste stuk lopen we nog voor voeten en halen we heel wat lopers in. De eerste stop is op 13 km, ik eet wat broodjes en drink thee met suiker. Als we verder lopen is het rustiger. De omgeving is mooi, we lopen over bruggetjes, over fietspaden en langs vaarten. Er is hier veel water en waterleven, mooi om te zien en te horen. Vechtende futen, kwakende kikkers, verliefde zwanen, blaffende honden en vele vogels. We komen door kleine dorpjes en door woonwijken. Tot 33 km gaat het best goed, het begint weer licht te worden, we krijgen een appel van de organisatie. Het einde is in zicht. Mijn benen beginnen pijn te doen, ze zeuren, worden stijf en ik begin me te verbijten. Letterlijk er verschijnt een grimas op mijn gezicht. Sandra gaat makkelijker, heeft geen pijn maar is er ook wel klaar mee. De waterpartijen en dierengeluiden verliezen hun glans. De borden die aangeven hoeveel km nog te gaan volgen elkaar te langzaam op. Mijn hoofd zegt 'Suzan loop door', mijn lichaam zegt 'neem rust'. Sandra praat me erdoorheen. Gezellige gespreksstof kun je het niet meer noemen, het is meer coaching, peptalk! Eigenlijk kan ik er alleen maar boos om worden, wie heeft dit bedacht, is dit leuk? Ik steun, ik kreun, ik vloek en realiseer me; dit is mijn grens. Ik ga over mijn grens. Ik voel hem. Ik heb er een. Tot hier en niet verder, STOP! Toch lopen we door en na het zoveelste hoekje is er dan eindelijk de finish. Knap gedaan, jullie zijn bij de eerste 25, het is pas 7.15 uur....Ik huil en lach tegelijk. Medaille, knuffels, complimenten. Ik vervloek het even allemaal. Ik strompel naar het ontbijt en realiseer me langzaam dat ik een top prestatie heb geleverd!
De trots komt later, het voelt krachtig om toe te geven dat iets zwaar kan zijn, onmenselijk zwaar. Dat de grens er mag zijn. Op welk moment in je leven dan ook. Ik blij met deze pijnlijke les. De nacht van de vluchteling heeft me inzicht gegeven, een nieuwe ervaring gebracht. Volgend jaar loop ik hem weer, na er eerst een grondige analyse op los te laten. Want ik verleg mijn grenzen namelijk, verantwoord, graag!
Liefs Suzan van Lieshout
