"Ik hoef geen geluk, het leven is toch al fijn"

Mooi gezegd voor een meisje wat vroeger een paar keer per dag flink te keer kon gaan. Gelukkig: kon gaan. Als peuter lag ze regelmatig op de mat te schreeuwen. Eens moest de buitendeur op slot om haar te weerhouden als vier jarige alleen naar de kermis te gaan! Haar broer heeft heel wat klappen kunnen incasseren en mijn oren veel gegil. Wat te doen vroeg ik mij af, elke keer weer….

Mijn intuïtie vertelde mij rustig te blijven, samen gillen zou geen zin hebben. Beetje mee bewegen, onderzoeken wat maakt haar nu zo boos? Tot de bui weer over was. In de ochtend, rond zes uur, kon het al beginnen. Ze zat onder de keukentafel verstopt, onzichtbaar. Het moment van ‘mogen zien’ was een moeilijk moment. Moeilijk omdat het moment elke dag ergens anders lag met een andere ontvlamming. Het kon goed gaan maar ook ontzettend fout……“jij mag mij nog niet zien”.

Nu ze zeven is gaat het beter, verstoppen hoeft niet meer en gillend naar de kermis rennen is er ook niet meer bij. De verklaring ligt in het feit dat kinderen op een bepaalde leeftijd oog krijgen voor de ander. Eerst was er alleen maar en heel groot IK. Ikke ikke ikke. Die ander is er wel maar daar hoef ik geen rekening mee te houden. Dan komt het besef dat de ander er is en ook een wil en een gevoel heeft. Tot slot komt er een moment dat ze kunnen voorzien wat een gebeurtenis met de ander kan doen en kunnen ze hier bewust mee om leren gaan.

Onze dame is inmiddels gelukkig al ver gevorderd en dat bevalt ons zeer.

Nu gebeurt het natuurlijk nog wel eens dat ze zomaar boos wordt en schreeuwt omdat bv. de veters van haar nieuwe schoenen niet doen wat zij wil. Op zich herkenbaar want ik grom op de stofzuiger als deze niet doet wat ik wil, grrrr…

Maar als we dan ’s avonds samen vredelievend aan tafel zitten en het eten raakt langzaam op dan kan ze zomaar uit het niets zeggen: “ik hoef geen geluk het leven is toch al fijn”.

Liefs, namens Loes ;)